ασύρματο

                                                                                                                      18.12.2011

 χωρίς ντροπή

και τότε ποιός θα ρωτήσει

να μάθει

ποτέ 

το γιατί

-----------------






                                                                          
                                                                                                                                       4.12.11
      

  κι έλα να φύγουμε
μαζί
γιατί 
είναι κυριακή πρωί

δεν έχεις και τίποτα συγκλονιστίκο να μου αραδιάσεις αλήθεια

μου μιλάς μόνο όταν έχεις τη δυνατότητα να μπερδέψεις τις φράσεις σου με κλάματα

όταν φυσικά σε αφήνει η μάνα σου να κλάψεις

και δεν σε ρωτάει ποιά σκούρα ρούχα πρέπει να μπουν στο πλυντήριο

όχι να μην μπουν 

μπορεί να ξεθωριάσουν

πρόσφατα μου πέταξες πως οι μπύρες και τα βιβλία μου δεν σου γεμίζουν το στομάχι πια

(και τι άλλο θες μωρέ?)

πως τελευταία φορά που γεννήθηκες σε αυτήν την πόλη ήταν όταν μάτωσαν τα χέρια σου κι από το τσούξιμο, μανίκι δεν ήθελες να σε ακουμπά

έτσι έφερες νωρίτερα το καλοκαιράκι στο σύμπαν σου(εδώ χαμογέλασες)

πρόσθεσες πως θες να φύγεις από αυτήν την πόλη γιατί σε κούρασε και μοιάζει ελκυστική μόνο μέσα από μουσικές

για την ακρίβεια μου τόνισες πως.. σαν ραδιοφωνική εκπομπή 

σε συγκινεί σε σημείο ανατριχιάσματος η φωνή που παρεμβάλλεται των τραγουδιών,

όμως στην πραγματικότητα μεγαλύτερη σημασία έχει για σένα η γλυκιά αναμονή του επόμενου κομματιού

μόνο τι θα γίνει μετά σε νοιάζει

τι θα μπορέσεις να κάνεις όταν έχεις λίγα παραπάνω φράγκα 

τι διαφορετικό από το να κυκλοφορείς ανάμεσα μας και άθελα σου να μας μοιάζεις

κι γω ακούγοντας τις μαλακίες σου με παιδικό ενθουσιασμό λες και τις ακούω πρώτη φορά

έχασα τη φωνή μου και ξαναβρήκα τον κυνισμό μου όταν μου πέταξες πως θα την κάνεις από αυτήν την πόλη ή θα βουτήξεις σε άλλο σύμπαν της που εμείς δεν "πιάνουμε"όσες και κεραίες κι αν βάλουμε στα λαδωμένα μας μαλλιά

σε κούρασε λέει που προσπαθείς με νύχια και με δόντια να την κάνεις να φαίνεται όμορφη μέσα από πλάσματα που αγαπάς(οο τι περίεργο?όλα τα πλάσματα αυτά έχουν την όψη σου)

ο πάγκος που ακουμπούσαμε τα ποτήρια μας τραντάχτηκε 

η βότκα με λεμόνι και καφέ αίμα που χες παραγγείλει χύθηκε στη φούστα μου 

δεν σε ένοιαξε

ούτε εμένα

άνοιξες την πόρτα και έτρεξες να πάρεις ταξί από αυτήν την βρωμιάρα πόλη ακόμα

κανείς δεν πλήρωσε λογαριασμό

εγώ την έκανα με τα πόδια 

και στον δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν

τρόπους να βρούμε εισιτήρια 

για όποιο σύμπαν δεν είναι ρεζερβέ

χωρίς να το ξέρεις μιας και σε είχα ειρωνευτεί και δεν σε είχα πιστέψει όταν μου είπες

πως το κουτί με τα πράσινα χαπάκια στο ράφι σου είναι τόσο εμφανές που σε όσες σελίδες περιεχομένων και να σημειώνεις από κάθε γωνιά μπορείς να διαβάσεις την ημερομηνία λήξης του

δε μου είπες και τίποτα συγκλονιστικό η αλήθεια είναι μόνο που τώρα κι απ'το δικό μου δωμάτιο μπορώ να διαβάσω την ημερομηνία λήξης τους ακόμα και τα συστατικά.

να θυμηθώ να σου τηλεφωνήσω να σου πω για τα εισιτήρια που βρήκα για να συγκεντρώσουμε κάπου τα μυαλά μας και να μην ανοίξουμε το κυλινδρικό κουτάκι.

καλά μπορεί να μην στο πω έτσι από πείσμα και να την κάνω μόνη.ε να κι γω μια κούραση τη νιώθω.στο κάτω κάτω ούτε ξέρω πως βγαίνει το αίμα από τα μανίκια,τα δικά μου δεν τα έπλυνα ακόμα.

 


 

--------------------------------

                      
                                                                                                                      13.11.2011


la guerre de sept ans


με πιάνει λύσσα
που μάζεψα 7 χρόνων μπάρμπι 
με τα φορεματάκια τους σε όλες τις αποχρώσεις του ροζ
 θλιμμένες και αστραφτερά χαμογελαστές
με τρομακτικά λευκά δόντια 
και με κλειστά χείλη
με στρογγυλό κωλαράκι
και χωρίς 
αναμαλλιασμένες και καλοχτενισμένες με χωρίστρα..
πήρα και το μικρό με τα ξανθά κοτσιδάκια το τράβηξα από την φωτογραφία που παλεύει να φάει μόνο του ένα τεράστιο κομμάτι εκνευριστικά κίτρινου τυριού(θά'ταν δε θά'ταν 3 1/2 χρονών τότε)
και τα έχωσα στο ασανσερ σου
λίγες μέρες μου πήρε
στα έβαλα για να κάθεσαι 
πάνω τους να καπνίζεις και να ρητορεύεις
με άνεση
αχ τη μισώ την άνεση
με πιάνει λύσσα
ξέρεις σίγουρα πως γουστάρω το ροζ
το αρνούμαι με μανία
ξέρω σίγουρα πως γουστάρεις το μπλε
το αρνείσαι
ένας ποιητής να μας πει
να μας φέρει να δούμε τα ροζ και τα μπλε μπαλώματα στα τζιν μας
να το βουλώσουμε και απλά να τα φορέσουμε για να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν κι άλλα χρώματα 
κι αν τα χάσαμε
τουλάχιστον να ξέρουμε πως υπήρξαν κάποτε
υπήρξαν ποιητή ε?
αν τα βρω θα μπορέσω να ζωγραφίσω?
σε όλες τις επιφάνειες και σε όλα τα μάγουλα?
αχ λύσσα με πιάνει
που έτσι όπως μου χαϊδεύεις τρυφερά τα μαλλιά η παλάμη γλιστράει βίαια και μου κλείνει το ένα μάτι
σε μισώ γιατί είσαι εντάξει 
καθώς μου άφησες ελευθερία να αποφασίσω
που να κοιτάξω, καθώς μου άφησες το ένα μάτι 
ανέπαφο από την παλάμη σου
όμως θέλω να μου πεις που να εστιάσω
χαώνομαι
κι έρχεσαι με την καριόλα τη γνώση σου όταν φτιάχνω κουλουράκια κανέλας με σουσάμι σε σχήμα αστεριού 
και με ενοχλείτε, μου φυσάτε το αλεύρι και πρέπει συνέχεια να παίρνω άλλο
ούτε άλλο αλεύρι 
ούτε άλλο μάθημα
άσε με να τα φτιάξω και να τα τοποθετήσω με τάξη στο ταψί
κοίτα πόσο καλοσχηματισμένα είναι
δεν θα τα φάω
θέλω μόνο να τα κοιτάζω
έτσι έχω μάθει 
συγκεκριμένα πράγματα
και σχήματα
κι η μέρα μας γεμάτη αναλύσεις κι υπονοούμενα χιλιοειπωμένα και κουραστικά
κι η νύχτα κάνει το δωματιάκι να λιώνει από την καύλα και την αντίφαση και τις μπάρμπι του ασανσέρ να κοκκινίζουν
κι εμείς έχουμε ρημάξει τα κουλουράκια
η νύχτα σε μισεί
πραγματικά
και τις προαλλές σκεφτόταν λέει να σου καταστρέψει το πατίνι
εγώ της είπα πως ήταν καλή ιδέα
αλλά αν το έκανε μετά θα με έσφιγγες βίαια και καυλιάρικα
θα χαμογελούσες συγκαταβατικά κι οι μπάρμπι θα βρίσκονταν αποκεφαλισμένες μια προς μια
μπαρμπι
κορίτσι 
κοπέλα
γυναίκα 
μουνί
γκόμενα
κουκλίτσα
ένας ποιητής να μας πει γιατί εγώ δεν ξέρω
ωραίο να μη ξέρεις,βρίσκεις?
ξέρω μόνο πως σε μισώ
γιατί το κορμί μου δεν το παρατηρούσα
με λεπτομέρεια,δεν έβλεπα ότι έτρεμε και μου 
ζητούσε να το ακούσω και να μην ακούω μόνο τα αυτιά μου
μόνο έμπαινε κι έβγαινε από ρούχα
από πόρτες 
από σώματα 
από μάτια
από πόνους
μόνο κινούνταν και βαυκαλιζόταν ότι ήταν άνετο και δεν καμπούριαζε
και τώρα ο καθρέφτης από το δωματιάκι σου μου επιβεβαιώνει πως είναι δικό μου
και πως μέρα με τη μέρα θα μοιάζει πιο δικό μου
σε όλους τους καθρέφτες
όλο και πιο δικό μου
και μια/η ουσία μου θα κινείται πιο άνετα σε αυτό όταν είναι γυμνό
χωρίς καμιά προστασία
κι αν αύριο δεν ξαναδώ εσένα και το κορμί σου
ξέρω ότι το δικό μου θα είναι εντάξει
και δε θα με τρομάζει που το βλέπω αλλαγμένο
και θα είμαι εντάξει
ή μάλλον εντάξει
μπορεί και να ξεχάσει το κορμί μου
και γι'αυτό με πιάνει
μεγαλύτερη λύσσα
και σε μισώ
επειδή με έβαλες να σου υποσχεθώ πως δεν θα ξαναφτιάξω κουλουράκια γιατί πρέπει να ξεκουραστώ
κι γω το δέχτηκα
και σε φίλησα στην άκρη του χειλιού
πριν ανάψεις έκτο τσιγάρο

---------------------
          






                                24.08.2011


                                                                                                                                                            ωσάν διαστημικά σκουπίδια    


σημείωση:ασύρματο alive.στοπ.το καλό πράμα αργεί να γίνει.στοπ.ας κάνουμε όλοι ότι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τελευταίο ποστ.στοπ.ωραίο το γαλαξιακό γαλάζιο του τίτλου.στοπ.

  
κάθε χρονιά ξεκινά τον αύγουστο. ούτε τον σεπτέμβρη , όπως είχαμε συνηθίσει να την μετράμε στο σχολείο , ούτε τον γενάρη.
αύγουστο.
σε χτελ,τρένα,αμάξια,πλοία,φελούκες,σχεδίες,φουσκωτά
εκεί
γεννιέται το κωλόπαιδο
εφόσον βαφτίζεις το εισιτήριο στο χέρι σου φύγη,ο αύγουστος είναι ο πρώτος μήνας του χρόνου.χωρίς διαπραγμάτευση.
δεν αναγκάζεσαι να δεχτείς την 1η του μήνα σαν πρωτοχρονιά.κανένας μικροαστικός εξαναγκασμός.όποια μέρα θες.
σε ένα παράλληλο σύμπαν ο χρόνος κι η μέτρηση του είναι δημιουργήματα μικροαστών(+ αυτών που βρίσκονται στα στομάχια μας).κι αν υπάρχει θεός κι αυτός μικροαστός θα είναι.σε πάω στοίχημα.

i laid down last night,tried to take my rest
my mind got to ramblin',like a wild geese
from the west,from the west 

- εσείς πού αλλάξατε τον χρόνο;
-δυστυχώς ο οδηγός σταμάτησε στη στροφή για να μιλήσει στο φίλο του βαγγέλη να τον ρωτήσει πώς πάει η νίτσα με την φλεβίτιδα και τα παιδιά.κι όπως σταμάτησε ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι.
-πού;
-α.στο κτελ.ή χτελ.ή χτέλι(πληθ.:χτέλια).η γιαγιά μου το κλείνει κιόλας και φτάνει μέχρι την αιτιατική.χτυπούσε που λες το ερ κοντίσιον στο ξεροψημένο από τον ήλιο φραντζόλι που είχε πάρει την θέση του μπράτσου μου κι η διπλανή μου-ζήσε την εμπειρία σου στα κτελ.έλα κοντά με τον συνάνθρωπο.αγάπα.-ερχόταν όλο και πιο επικίνδυνα κοντά στο βουλωμένο με ακουστικό αυτί μου. προσπαθούσε να με κάνει να απαντήσω σε κάτι ακατάληπτο εκείνη τη στιγμή.ο cox μου έλεγε τραγουδιστά ,αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρα στο άλλο μου τ'αυτί"i won't rest till i buy your land" και ξαφνικά στο τζάμι το παράλληλο σύμπαν.η αριστερή θέα μπερδεύτηκε με τα βουνά της δικής μου μεριάς.θάλασσα και βουνό συνδυάστηκαν.το ένα τοπίο άγγιζε ερωτικά το άλλο.κι εγώ ήμουν ο μπανιστιρτζής.σκούντησα την διπλανή διακριτικά.κι αποχαιρέτησα πια το '11.

κι ύστερα ήρθαν τα βρωμιάρικα περιστέρια που έφεραν γράμματα που λαχταρούσες να ανοίξεις πριν καιρό και ανθρώπους που ήθελες να μπερδεύονται στην αντανάκλαση του τζαμιού και να σε κοιτάζουν πριν καιρό κι αυτοί..και τα έστειλες όλα πίσω.τωρά πια δεν έχεις τι να τα κάνεις,δεν έχεις τι να τους κάνεις.δεν ήρθαν τότε.γαμημένο μποτιλιάρισμα.δεν είμαστε μάγκες όλοι να το πάρουμε με τα πόδια.δεν ήρθαν τότε και τώρα όλα αλλιώς..πάντως όχι έτσι.δεν εξηγείται περισσότερο,απλά δεν γίνεται.κι αν τολμάτε δοκιμάστε το στο σπίτι για να πειστείτε.


πετάς το ποτήρι σωλήνα και πίνεις πλωμάρι από το μπουκάλι,όσο περισσότερο μπορείς γιατί ΤΩΡΑ διακοπάρεις...από σεπτέμβρη όλα.από δευτέρα.από δευτέρα δίαιτα.νηφαλιότητα.σύγκρουση.το κεφάλι κι οι πατούσες απ'την άμμο στο τσιμέντο.
ο απέναντι σε κοροιδεύει πολύ που παρασκέφτεσαι και το χειρότερο φωναχτά.
θα του χώσεις το μπολ με τα παγάκια στο στόμα.


καλή χρονιά
και μην ξεχνάτε όχι σκουπίδια σε θάλασσες κι ακτές,ναι στα διαστημικά σκουπίδια των πόλεων

  
------------------------------------------------------------------------







                                                                                                                                               16.05.11
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
 το υπερφορτωμένο τώρα κι ο ανήμπορος εμετός του


εξόριστοι σε κεντρικές Λεωφόρους
 ...
το κοντίνιουντ του προηγούμενου κειμένου μάλλον δεν ισχύει κι αν το καλοσκεφτούμε καλύτερα ε!
ας πάψουμε να κλαίμε για δοκιμή!
βουβό κλάμα
πάψτε!
ας πάψουμε!
δεν ξέρεις σε τι πρόσωπο να μιλήσεις..
α' πληθυντικό,β',γ'?
ή μάλλον πάντα α'ενικό ήταν κι ας αρνιόσουν σαν πεισματάρικο νινάκι να το δεις.
νινάκι..να και μια τρυφερή λέξη που ποτέ δεν έτυχε να προφέρεις
σκληραγωγήσου
έτσι δεν σου είπε ένας τυχαίος μια μέρα που ήσουν σκατά ?..και μετά από λίγες μέρες που την έκανε με ελαφρά η λέξη έμοιαζε με ανέκδοτο
γαμήσι
ατέλειωτο
βασανιστικό
θες να ξεράσεις 
και δεν έχεις πού
η αρρώστια παντού 
κι όσο βρωμίζει τις μικρές και μεγάλες αγάπες 
που σου απέμειναν τόσο θες να πλυθείς.

αυτό το απόσπασμα για την βόλτα στην πανεπιστημίου,τη μουσική και το κλείσιμο της πόρτας στην τελευταία σκηνή
κι αυτό..

γιατί κουράστηκες να αναλύεις
γιατί?
γιατί..εσύ έπεφτες στη μέση του δρόμου κι αυτοί γελούσαν με τις μπογιές
ΓΕ ΛΟΥ ΣΑΝ

σήμερα το πρωί βγήκες από το σπίτι και με γυρισμένο κεφάλι προς τη νεραντζιά κύλησε από το στόμα ένα ηχηρό,αυθόρμητο κι απολαυστικό άι στο διάολο, τόσο δυνατό που ένα νεράντζι έπεσε κι αμέσως στο μυαλό ήρθε η παραπάνω ταινία.


και μια παρένθεση..(για το β'ενικό κολλάει πολύ για το β'πληθυντικό ίσως όχι)
σάββατο

  γκαγκαριν

λαστ ντραιβ

να δώσουν νόημα στον πούστικο το μάιο που είναι χρόνια τώρα ο πιο μπερδεμένος μήνας

valley of death

the night of the phantom(yeah..)

overloaded

this fire inside

it's all over now baby blue

glass of broken dreams

have mercy

killhead therapy

i love cindy

κτλ.

και δεν περιγράφω άλλο!

αν ήμασταν στο σινεμά τώρα απλά θα έπεφτε αυτό

το πρώτο κομμάτι που άκουσες από λαστ

από την δισκάρα underworld shakedown και που πάλι δεν έπαιξαν..φτου

υπερφορτωμένη καληνύχτα

κι αύριο πρωί χωρίς βρισίδι

υπόσχεση

 

 ---------------------------------------
                                                                                                                                                             

                                                                                    4.05.11

(τίτλος)

κηφισίας τη νύχτα
ευκαιρία
ελέγχεις αν είσαι σε ετοιμότητα
ακουστικά τικ
αναπτήρας τικ
ένα ζευγάρι πόδια τικ
άδειο πορτοφόλι τικ
βρώμα η δουλειά
αυτοειρωνεία για το στυλ του μοναχικού θαλασσόλυκου με το ψευτοαδιάβροχο
απαραίτητη μισανθρωπιά(αν περπατάει κι άλλος σε αυτό το πεζοδρόμιο,θα περάσεις απέναντι ή θα πηγαίνεις σαν σε ουρά δημόσιας υπηρεσίας)
περπάτημα εμμονικό
ψυχαναγκαστικά αργό
2 απανωτά τσιγαρά
η βροχή που ξεκινά μοιάζει να προτιμά να πέφτει εκδικητικά στο δικό σου κεφάλι

πλιτσς

ένα μόνο ζευγάρι πόδια

πλατσς 

καμια ομπρέλα

πλιτσς

και στο επόμενο φανάρι πάλι ένα ζευγάρι με μπορντώ παπούτσια θα είναι
πλουτσς 
και πάλι καμια ομπρέλα
στο κλασικό φανάρι των 3 δευτερολέπτων
νταλίκα που στρίβει
ο αέρας στο πέρασμα της σου τραβά τα μαλλιά πίσω(ολοκλήρωση βιντεοκλιπ)
και προκαλεί δέος..τουλάχιστον έτσι το εξηγείς
μέχρι να ανάψει το φανάρι πράσινο
η νταλίκα αρχίζει να σου λείπει
τρέχεις απέναντι
η βροχή σταμάτησε
κι ευτυχώς γιατί καταντούσε γελοία
με τέτοια συχνότητα κόντεψες να δώσεις όνομα στο καθημερινό σου σύννεφο!


σαν φινάλε επιλέγεις να απευθυνθείς στη Νύχτα 
κάποιος πρέπει να φταίει άλλωστε..:
Frankly my dear,I don't give a damn

σε ελεύθερη μετάφραση:

πάτερ ημων ο εν τοις ουρανοις,αγιασθήτω τ' όνομα σου και τα ρέστα δικά σου

έτσι για να συνεννοούμαστε δηλαδή 



(του μπι κοντίνιουντ)



------------------------- 
   

                                                                          10.04.11

                                                                                                                                                                                                                               

Αυτo-κινούμενα σκίτσα

είμαστε δυο κινούμενα σκίτσα 

που τώρα τρώμε πίτσα στη μέση του αλαλούμ,

κι ο μαύρος χιμπατζής με τις κοτσίδες κρατάει χειροβομβίδες για το μεγάλο μ π ο υ μ!

να τη η άνοιξη με το προκλητικό γιασεμάκι που έψαχνες!
κατέφθασε ένα απριλιάτικο απόγευμα μέσα στο πλήθος ενός φεστιβάλ.
γρασίδι,κόκκινα μπαλόνια,ξεκούρδιστες μουσικές 
στην πόλη που πόλεμος γεννάται,
έτσι ή αλλιώς μόνο ο πόλεμος ταιριάζει με την άνοιξη.
τώρα που έγινε κι αυτό,σταμάτα να καταριέσαι τους ποιητές για λίγο και μιμήσου το τεράστιο ρουθούνι που οσφρήζεται την αυθόρμητη φωτιά.
επικοινώνησε με ινδιάνικα ονόματα
δεν ξέρεις τίποτα στην ουσία από πολέμους εσύ ούτε οι παρέες γύρω σου,τώρα μαθαίνετε.

Θυμάσαι κι εκείνο το όνειρο με το φασόλι?
δεν γίνεται να μη το θυμάσαι κι ας μην είναι όνειρο καταδίωξης που έβλεπες από τα 5 σου.
Το σενάριο απλό.
Ένα φασόλι μαυρομάτικο που θύμωσε επείδη είδε πως αναγραφόταν ημερομηνία λήξης στο πλαστικό σακούλι του και βιάστηκε να πεταχτεί έξω.Νόμιζε πως μόνο μέσα σε εκείνο το σακούλι θα έληγε.Κι αν δεν ήταν μαυρομάτικο και ξεγελάστηκε?
Αφού πέρασε λίγος καιρός κατά τον οποίο το μαυρομάτικο διαλογιζόταν για να ξεπεράσει την κρίση ταυτότητας,του ήρθε μια λαμπρή ιδέα.Να αναζητήσει άλλα όσπρια..φακές,ρεβύθια,μπιζέλια κι ό,τι άλλο μπορούσε.Ήθελε να είναι σίγουρο ότι είχε γνωρίσει(ή τουλάχιστον προσπαθήσει)όσες περισσότερες κατηγορίες οσπρίων μπορούσε πριν βρεθούν μαζί στην ίδια πηρουνιά..αλίμονο αν το πηρούνι το έβρισκε ολομόναχο!
Δυστυχώς ξύπνησες στην αρχή της κοινωνικοποίησης του φασολιού κι από τότε μονάχα φαντάζεσαι την συνέχεια.

Συμπέρασμα?Η μείξη διαφορετικών οσπρίων χωρίς ανακάτεμα από ξύλινη κουτάλα δίνει υγεία και σε κρατά σε φόρμα.

άντε αν είσαι τυχερός μπορεί να δεις τη συνέχεια του ονείρου κι αυτή τη φορά όλα τα όσπρια να κάνουν σαμποτάζ σε κάθε πλαστική συσκευασία.


..και όταν περπατάμε αγκαλιασμένα φαινόμαστε φτιαγμένα με μονοκοντυλιά!



 
 ------------------------------------------




                                                                              3.04.11                          

                                                                            έναν ήχο σχετικό

ο  ύπνος  που ανέκαθεν σε μισούσε , σε στήνει τρίτο βράδυ στη σειρά.. σε αντίθεση με τα βογγητά της από πάνω και το σατανικό νιαούρισμα των γατιών της αυλής που συνενώνονται αρμονικά.

Ανοίγεις  το πράσινο λαμπάκι  κι αρπάζεις το βιβλίο που έχει ξεχαστεί στο πάτωμα.Πας γυρεύοντας. Στη σελίδα 56 διαβάζεις χαμηλόφωνα:

Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δε μ’ ενδιαφέρει άμα λες πως πηδήχτηκες με τρεις και ευτυχώς που ήταν τρεις γιατί δεν είχες άλλες τρύπες να βουλώσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες, γιατί άμα θες να ξέρεις εγώ δε μπορώ να χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω από μένα και τελείως διαφορετικούς από μένα για να βουλώσω τις τρύπες μου απλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, εσύ αλλιώς. Εγώ έχω πια κόψει με τους άσχετους, τους έξω από μένα.

Προτιμώ ελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παρά τοιουτοτρόπως  βουλωμένες. Δεν τη βρίσκω με τους άσχετους. Παρ ’όλα αυτά, εσένα σε βρίσκω σχετική μ’ εμένα. Αλλά τη βρίσκεις με τους άσχετους. Εμένα δεν έψαξες ποτέ σου να με βρεις. Θα βουλώναμε τις τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό μ’ εμας. Έτοιμες για να ρίξουν το υγρό τους πυρ σ’αυτή τη κοινωνία που μας καίει .Κι όχι να το καταπίνουν τα σωθικά μας.

Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας. Πιο δύσκολα από σένα ίσως.*

Αυτό ήταν. Λίγο πριν αρχίσεις να σκέφτεσαι σε ποιούς θα ήθελες να χτυπήσεις το κουδούνι και να το διαβάσεις εκείνη τη στιγμή, πετάγεσαι από το κρεβάτι. Συνειδητοποιείς πως στους ήχους προστέθηκε και ο συναγερμός ενός αμαξιού. Θα πας να κάτσεις δίπλα στο αμάξι να ακούς καλύτερα ,να ενωθούν οι μουσικές του κεφαλιού σου με τον επαναλαμβανόμενο ήχο.Ναι αυτό θα κάνεις! Δεν θες να κοιμηθείς .Θες να βρεις εκείνους τους άσχετους να μπλεχτείς με αυτούς μήπως εντοπιστεί κάποια (ας πούμε) σχετικότητα.

-επ.πώς πάει?

-γυρεύοντας

-γιατί βγήκες έτσι με τις πιτζάμες?

-σήμερα δεν θέλω να σώσω τον κόσμο

-ε?

-σσσσςςςςς..άκου,άκου,άκου..

Ο συναγερμός δεν είναι τόσο παράταιρος κι ενοχλητικός τελικά.

Χαμογελάς.

*από το «Αναζητώντας κροκανθρώπους» του Νικόλα Άσιμου

---------------------------------

27.03.11

μουφοχωριό

υπάρχουν στιγμές που μέσα σου μπαίνει ο Βασίλης Λεβέντης

αγκαζέ με το Ζορό

και σε μεταμορφώνουν σε τιμωρό!

 φαντάζεσαι ότι δε φοράς μάσκα

έχεις όμως μια χατζάρα στο χέρι(ποτέ πια πολιτισμένα σπαθιά)και κυνηγάς ασταμάτητα κι αδιακρίτως!

Όταν θυμάσαι ότι προϋπόθεση για να αναπνεύσεις 

κάπως κανονικά

είναι πέρα από τα τσιγάρα σου

κι εκείνο το κάτι, το αυθεντικό(ολόφρεσκη λέξη),

εκεί είναι που σου χτυπάνε τα μηνίγγια

ανελέητα.τι είναι τούτο?

ανοίγεις συρτάρια..

το ψάχνεις σε βιβλία,σε σκόρπια λόγια σοφά,

σε μουσικές,σε βόλτες,σε φωτογραφίες,

νιώθεις δρακουμέλ στο μουφοχωριό

όποτε το θυμάσαι βέβαια.

Εσωτερικά του μουφοχωριού

σ'εκείνο το γκρίζο ημιτελές κτίριο-πρωτή φορά που το είδες νόμιζες στ'αλήθεια ότι ήταν ακόμα στα μπετά-

που πας για να σπουδάσεις ντε!

ανακατεύτηκες για άλλη μια φορά πρόσφατα..

βλέποντας την ξαναζεσταμμένη πολιτική ντοματόσουπα

να σερβίρεται σε αποχαυνωμένη πρωτοετή

σε κόκκινο τραπεζάκι κι αμέσως μετά εφημερίδα με 6 ευρώ για τα έξοδα της επαναστατικής επιχείρησης!μα πρέπει να κουρδίζεται για να δουλεύει σωστά!

και τώρα τι κάνεις?

αγριοκοιτάς,φτύνεις,αρχίζεις να καταγγέλεις τη ρημάδα κοινωνία?όχι.

απλά τρέχεις στο μάθημα

και στην επόμενη γωνία τσουπ τριτοετής με καθηγήτρια

γνωστή φιλική κουβεντούλα

τα νέα της ημέρας

πάλι στο μάθημα τρέχεις

ε εντάξει μωρέ να πάρουμε και πτυχιάκι

και τα παιδιά με τις σημειώσεις τι κακό έχουν?

εσύ κάνε τη δουλειά σου κι ας μην κάνεις παρέα μαζί τους.

κι όλα μετά αρχίζουν να σου ακούγονται με υποκοριστικά(γιατρέ είμαι καλά?)

 δουλ-ίτσα,αυτοκινητ-άκι,σχεσ-ούλα,

ζω-ούλα με απαραίτητο προσδιορισμ-ούλη

 ντάξει μωρέ!

Κι ύστερα στα εξωτερικά του μουφοχωριού που εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.

 Το στόμα σου αρχίζει να πονάει τόση ώρα που μένει στη στάση του ανεπιτυχούς χαμόγελου κρεστ.

και ξημερώματα πάλι σπίτι,πάλι,και που το καθυστερούσες έγινε..

κι αναρωτιέσαι γιατί νιώθεις άραγε το στομάχι σου άδειο ενώ δεν πεινάς.

μήπως δεν έπρεπε να μιλήσεις τόσο πολύ ή μήπως μίλησες τόσο λίγο?

και κάτω από τα σκεπάσματα με ακουστικά,

Σιδηρόπουλος,το μόνο σταθερό..μερικές φορές όχι για να ακούσεις μουσική και στίχους αλλά μια φωνή οικεία που ήταν ίσως νοθευμένα αυθεντική

αλλά ποτέ δεν σε ένοιαξε.

Κι ακους κι ακους..

μπας και στάξει τίποτα στο μαξιλάρι(άμα στάζει είναι καλό)

και φυτρώσει κάνα σαρκοβόρο φυτό

σε καταπιεί και δε σε αφήσει να προφέρεις κι συ ποτέ

"ντάξει μωρέ"

κι ας το σκέφτεσαι πότε πότε..

 το μπλουζ

δεν γινόταν να μη μπει τώρα

κομμάτι χωρίς πολλά πολλά γιατί

από το "Χωρίς μακιγιάζ" με τους Απροσάρμοστους

λάιβ ηχογράφηση στο Μετρό το '89

-----------------------
                                

                                                     20.03.11

σαμπάνια σ'όλο το μαγαζί!

να το!

το ασύρματο μπαστακώθηκε-καλωδιώθηκε στο ανυπέρβλητο(=30% επι των κερδών)τούτο

μπλογκ!

ήρθε για να σπείρει τον πανικό των κοινωνικών προβληματισμών (τρέξτε στα καταφύγια)από το τρίτο -κατά χρονολογική σειρά- μέλος του τρίου.

δηλαδή

περισσότερα λόγια απ'ό,τι

κυριολεκτική μουσική.

Όμως (αναιρώντας τα προηγούμενα) για το 

καλωσόρισμα..το παρακάτω αγαπημένο (εδώ ημιτελές)κομμάτι

διασκευασμένο για το σάουντρακ της ταινίας

velvet goldmine

έχω αναφερθεί τόσες φορές στη συγκεκριμένη ταινία που νομίζω πως θα αρχίσω να δέχομαι απειλητικά σημειώματα.

Όλοι είχαμε μια ταινία που "ήρθε" την κατάλληλη στιγμή και συγκεκριμένα στην εφηβεία(ναι τότε που κυκλοφορούσες με walkman/discman,έπαιζε μέσα ο κλαθμός κι ο οδυρμός στις 7 το πρωί,είχες την ανάλογη έκφραση κι αναρωτιόσουν γιατί δεν σε πλησιάζουν στο μισό μέτρο)

να μας τσιμπήσει μ'ένα "κάτι".

Τότε φάνταζε τόσο σημαντική..

η ατμόσφαιρα,τα χρώματα,η μουσική και κάτι στο ενδιάμεσο που φυσικά και δεν εξηγείται.

2HB-Venus in furs

φωνητικά:Thom Yorke(ακόμα κι αν δεν φαίνεται)

2HB=to Humphrey Bogart

αρχική εκτέλεση:Roxy Music

"Meaning is not in things,

but

inbetween them"